Als een mens zijn gedrag wil of moet veranderen dan is het goed dat hij de voordelen van het nieuwe gedrag kan begrijpen of kan ervaren.
Of dat hij de nadelen van zijn ‘oude gedrag’ inziet of meemaakt.
Deze keer iets over de voordelen van het douchen na een grote inspanning.
Het is gezond om te douchen en daarna dus onbezweet op de fiets te stappen.Als je bezweet op de fiets stapt heb je een grotere kans op verkoudheid of griep.
Het ‘oude’ zweet zorgt veel eerder voor infecties.
Iemand die wél een douche neemt heeft daar veel minder kans op.
Als je douchet voorkom je dat de spieren te snel afkoelen en de doorbloeding is veel beter.
Die doorbloeding zorgt voor het snel afvoeren van de afvalstoffen uit de spieren en dat kan blessures voorkomen.
Door een warme douche, meteen na het sporten, blijven de kleine vaten (de haarvaten) langer openstaan en dat zorgt voor een goede vochtafvoer.
Een goed functionerende huid is van groot belang voor een sporter want de warmte wordt daardoor goed geregeld.Als de warmte niet goed kan worden geregeld dan zakken de prestaties.
Het kleedkamergevoel wordt door het douchen versterkt.
Er wordt bijvoorbeeld gesproken over de wedstrijd, er wordt gedold en dat alles zorgt voor een onderlinge saamhorigheid, voor een verbinding tussen de mensen.
Ik wil het hier niet hebben over de nadelen van het niet douchen.
Ik had natuurlijk kunnen schrijven dat iemand die niet douchet gewoonweg kan stinken.
De niet-douchende voetballer rijdt bijvoorbeeld, met de wind in de rug, door de Boerenkamplaan en het valt hem op dat er veel ramen worden gesloten als hij nadert.
In de buurt van Laan ten Roode vallen enkele oudjes van hun stokjes en daarbij zijn ook senioren die eens actief waren bij SV Someren.
Stank voor dank dus.
En de klokken van de kerk slaan vanzelf aan: code rood.
Rond het Postelplein worden opvallend veel afzuigkappen aangezet.
In de Postelstraat beslaan de brillen in een etalage maar dat kun je niet zien omdat de ramen ook zijn beslagen.
En de twee voetbalsters die richting Lierop rijden verjagen onderweg een aantal stinkdieren die spontaan op de vlucht slaan.
De veteraan die Someren-Eind wil binnenrijden wordt tegengehouden door een aantal milieuactivisten en het ongedouchte spelertje dat Someren-Heide nadert wordt bekogeld met rotte eieren maar die vindt hij lekkerder ruiken dan zijn eigen lichaamsgeur.
Moraal: laat het seizoen 2018-2019 bestaan uit heel vaak douchen zodat de eerder genoemde vaten vaker opengaan en zodat op het einde van het seizoen die andere vaten open blijven staan.
Namens de Commissie Normen en Waarden.
Henk Manders.
Roken.
Nico was precies vijfendertig jaar oud en hij had iets te vieren want hij rookte vandaag exact vijfentwintig jaar.
Zijn vrouw, die Tine heette, was iets jonger maar had het bovengenoemde jubileum al achter haar rug.
Ze woonden in een huis dat vroeger wit en nu geelbruin was.
Op het bordje met ‘Welkom!’ stonden hun namen maar omdat het woordje ‘en’ tussen die namen verdwenen was, las een niets vermoedende voorbijganger ‘Hier wonen NicoTine’.
Je zou haast gaan denken aan een woordspeling.
Nico en Tine hielden niet van woordspelingen, ze noemden hun dochtertje expres geen ‘Nicotientje’ want voor dat tientje zou je een pak cheque kunnen kopen en hun zoontje heette geen Peukje, maar Pukje.
Enfin, u raadt het al; het is niet goed afgelopen met de familie Tabak.
Door het regelmatig inademen van het teer verbruinden hun longen en omdat ze vaak op een zonnebank lagen bruinden ook hun huiden.
Ze aten bruine, zongedroogde tomaatjes bij de rookworst, hoestten samen een kuub bacteriën per uur en kregen een kortingsabonnement bij de longartsen in de regio.
Bovendien kortten ook hun luchtpijpen en dat zorgde weer voor een applaus van de eerder genoemde longartsen die voor klap-longen zorgden want de ellende van de één zorgde weer voor zware sjeks bij de anderen.
En Nico, die doordeweeks dislekties was, lach in een peuk van het laggen.
En Tine noteerde, met pruimtabak geschreven, dat ze begraven wilde worden in een reusachtige asbak en Nico deed daar, na enkele jaren, nog een schepje bovenop.
Natuurlijk is het goedkoop om deze verslaafde mensen hier zo negatief af te schilderen.
Ze zijn nu de pijp uit maar over de doden niets dan goeds.
Ik wil hier nadrukkelijk vermelden en mijn enorme waardering laten blijken voor het feit dat ze nooit, echt nooit (lees ‘NOOIT’), gerookt hebben op De Potacker.
Die akker was voor hen heilig want er liepen medemensen en vooral kinderen rond.
En Nico en Tine wilden niet dat die gebruind en verteerd zouden worden door de lucht die uit hun mond/kont kwam.
Om dat te onderstrepen hadden ze een tatoe, met as, laten zetten.
‘Ook al ben ik een arme en verslaafde stakker, ik rook nooit op De Potacker!’.Echter, door de rimpels in hun sigaarkleurige huiden las diezelfde niets vermoedende voorbijganger ‘Rook nooit op De Potacker’.
En als je helderziende bent omdat de rook om je hoofd is verdwenen dan kun je deze tekst hier en daar op De Potacker vinden.
Namens de commissie Normen en Waarden.
Henk Manders.
Aan de spelers, trainers en leiders van SV Someren.
Een training bestaat uit twee delen: de voorbereiding en de uitvoering.
Thuis heeft de trainer alles goed voorbereid, volgens het schema, en daar nog wat extra’s aan toegevoegd want hij kent zijn gabbers goed.
Even later is hij op het sportpark, met diezelfde gabbers, en samen nemen ze pilonnen, hesjes, ballen en twintig kilo goeie zin mee.
Het (kunst)grasveld ligt er blinkend bij en na tien minuten blinken ook de voorhoofden van de spelers, de longen worden gevuld met zuurstof en de spieren worden soepeler dan het vlees van de plaatselijke keurslager ooit zal worden.
Alle voorzieningen kloppen terwijl de persoonlijke spullen geduldig aan de kapstokken in de brandschone kleedlokalen wachten op de terugkeer.
Dan volgt de uitvoering.
Er wordt met dieptepassen gestrooid, er worden vurige duels uitgevochten in de Brabantse modder en er zijn rondo’s van het hoogste niveau.
En iedereen is wel eens de lummel, maar voor heel kort.
En dat alles in het belang en onder de vlag van SV Someren!
En uit eigenbelang.
Er is gezelligheid, verbondenheid en een gezonde concurrentie.
En een koe laat, tweehonderd meter verder, haar laatste vlaai vallen, keurig in de goot.
De avond valt ook zacht.
En dan is er plotseling de derde helft.
Die heet ‘Het achterlaten van een schoon kleedlokaal’.
Als enkele trainers enige minuten na afloop van de training de bebouwde kom inschieten, schieten de armen van enkele spelers ook uit hun kom om, zonder toezicht, de derde helft te vieren.
Er wordt met diepteplassen gestrooid, aanstekers zorgen voor vuurwerk, er wordt een rondo gedraaid van uitwerpselen en een medespeler wordt uitgescholden, in onvervalst Brabants dialect voor mother(piep).
Als allerlaatste gaat de toezichthouder naar huis.
Hij is de enige die de vierde helft heeft vol gemaakt, meer dan een uur extra en hij voelt zich de eeuwige lummel.
De avond valt nogmaals, maar nu valt hij keihard tegen.
Hij zet alles op een rijtje, in een alfabetische volgorde: ‘Aanstekers gevonden’, ‘Ballen in de maïs niet gevonden’, ‘Cement opgeruimd’, ‘Drollen verwijderd’, ‘Etensresten uit het sleutelgat gepeuterd’ en zo maakt hij de zesentwintig letters vol.
Hij fietst langs de koeienstal en heeft even het idee om die ene koe, die nog lang niet aan de keurslager toe is, op de velden los te laten.
Schijt je rijk uit wraak.
Maar zijn clubliefde wint het van de teleurstelling en met tweehonderd kilo kwaaie zin op zijn rug trapt hij verder.
Binnen de bebouwde kom zet hij zijn gedachten weer op een rijtje.
Hoe nu verder?
Moeten we de formulieren weer gaan invoeren en ‘Niet ingeleverd= Niet trainen?’ (een voorstel van leider V).
Gaan we alle trainingen met een kwartier inkorten zodat er tijd is voor de schoonmaak? (een idee van bestuurslid W).
Kunnen we de contributie verdubbelen zodat we een professionele poetsploeg (lees ‘Cleaning Service’) kunnen inhuren? (moeder X).
Gaan we bepaalde teams uitsluiten? (een vraag van trainer Y).
Worden trainingen voorlopig afgelast? (de oplossing van supporter Z).
Want als belonen en humor niet meer helpen en de zelfdiscipline ontbreekt dan moet men wel eens terugvallen op maatregelen.
In het belang van SV Someren en in het eigen belang.
Namens ‘De commissie Normen en Waarden’.
Henk Manders.
