Normen en Waarden: Roken

26 maart 2018 21:45

Nico was precies vijfendertig jaar oud en hij had iets te vieren want hij rookte vandaag exact vijfentwintig jaar.
Zijn vrouw, die Tine heette, was iets jonger maar had het bovengenoemde jubileum al achter haar rug.
Ze woonden in een huis dat vroeger wit en nu geelbruin was.
Op het bordje met ‘Welkom!’ stonden hun namen maar omdat het woordje ‘en’ tussen die namen verdwenen was, las een niets vermoedende voorbijganger ‘Hier wonen NicoTine’.
Je zou haast gaan denken aan een woordspeling.
Nico en Tine hielden niet van woordspelingen, ze noemden hun dochtertje expres geen ‘Nicotientje’ want voor dat tientje zou je een pak cheque kunnen kopen en hun zoontje heette geen Peukje, maar Pukje.
Enfin, u raadt het al; het is niet goed afgelopen met de familie Tabak.

Door het regelmatig inademen van het teer verbruinden hun longen en omdat ze vaak op een zonnebank lagen bruinden ook hun huiden.
Ze aten bruine, zongedroogde tomaatjes bij de rookworst, hoestten samen een kuub bacteriën per uur en kregen een kortingsabonnement bij de longartsen in de regio.
Bovendien kortten ook hun luchtpijpen en dat zorgde weer voor een applaus van de eerder genoemde longartsen die voor klap-longen zorgden want de ellende van de één zorgde weer voor zware sjeks bij de anderen.
En Nico, die doordeweeks dislekties was, lach in een peuk van het laggen.
En Tine noteerde, met pruimtabak geschreven, dat ze begraven wilde worden in een reusachtige asbak en Nico deed daar, na enkele jaren, nog een schepje bovenop.

Natuurlijk is het goedkoop om deze verslaafde mensen hier zo negatief af te schilderen.
Ze zijn nu de pijp uit maar over de doden niets dan goeds.
Ik wil hier nadrukkelijk vermelden en mijn enorme waardering laten blijken voor het feit dat ze nooit, echt nooit, gerookt hebben op De Potacker.
Die akker was voor hen heilig want er liepen medemensen en vooral kinderen rond.
En Nico en Tine wilden niet dat die gebruind en verteerd zouden worden door de lucht die uit hun mond/kont kwam.
Om dat te onderstrepen hadden ze een tatoe, met as, laten zetten.
‘Ook al ben ik een arme en verslaafde stakker, ik rook nooit op De Potacker!’.Echter, door de rimpels in hun sigaarkleurige huiden las diezelfde niets vermoedende voorbijganger ‘Rook nooit op De Potacker’.
En als je helderziende bent omdat de rook om je hoofd is verdwenen dan kun je deze tekst hier en daar op De Potacker vinden.

Namens de commissie Normen en Waarden.
Henk Manders.