Normen en Waarden: Ouder(s) en voetbal

Positief is het als ouders een gezond en sterk fundament leggen voor hun kinderen. Waarden als goede basiszorgen, een liefdevolle benadering, waardering voor het fijne gedrag van hun nazaten, steun van vrienden, eigen keuzes laten maken, veerkracht bij het omgaan met verlieservaringen, verdraagzaam zijn, jezelf verplaatsen en inleven in een ander, enz.        Die ouders stimuleren de ontwikkeling en als je op een woensdagmiddag naar de spelertjes van JO7 komt kijken dan druipt het van het enthousiasme. Voor de bal, voor elkaar en voor de trainers. Maar vooral ook voor de aanwezige (groot)ouders. 

Maar het positieve kan veranderen. Ouders (lees ook steeds ‘supporters’) kunnen zich gaan bemoeien met de scheids- en grensrechters, met de trainers en leiders en met de ouders van de tegenstander. En met elkaar. De betrokkenheid slaat dan door in een ongezond fanatisme. 

En ongezond fanatisme is volkomen terecht.                                                                 

Niet alleen omdat bijna alle ouders acht of meer scheidsrechterdiploma’s op zak hebben maar ook omdat ze alle (lees ‘alle’) spelregels van buiten kennen. Bovendien heeft liefst negentig procent van die deskundigen een beter oog voor details dan de VAR-installaties. En dat niet alleen. De ouders zijn er natuurlijk in eerste instantie voor hun eigen kind. En ook in tweede instantie. Want voetbal is weliswaar een teamsport maar stel je nu eens voor dat ‘die van ons’ een verschrikkelijk groot talent is. (‘En dat heb ik al lang gezien!!’) Een talent dat van SV Someren, via PSV, naar Barcelona gaat. En daardoor miljoenen in het laatje brengt! Nog los van alle aandacht! Als je dat talent blindelings ziet dan doe je twee dingen. Het eigen talent in bescherming nemen en ophemelen door hem of haar een voorkeursbehandeling te geven. En door iemand die de reizende ster in de weg staat verbaal of fysiek af te maken. ‘Mijn kind is immers het centrum van het heelal en ikzelf sta nog meer in het middelpunt’. Zo stond er op een spandoek dat als dekentje voor het wonderkind diende.  

Ik schrijf dit in tijden dat het ongenoegen uit de klauwen dreigt te lopen. Ongenoegen dat voortkomt uit de coronaperiode (geen argument), ongenoegen dat wordt veroorzaakt door frustratie (geen alibi), ongenoegen en negatieve energie die ontstaan door veel te hoge verwachtingspatronen (geen reden).                                                
‘Voor de betaalde clubs enkele tips: geen bierverkoop, geen vuurwerk en geen opzwepende muziek, zonder publiek spelen bij wangedrag, stadionverboden uitvoeren, langere straffen bij wangedrag van spelers en puntenaftrek in een aantal gevallen die duidelijk omschreven moeten zijn’. Die spelers hebben immers een grote voorbeeldfunctie.                   Aldus de voorstellen van Willem Vissers.                                              
En voor de senioren van de amateurverenigingen nog een tip. ‘Relativeer het geheel nou eens, het is maar een spelletje’. En voor de (groot)ouders en andere supporters die bij de jongsten betrokken zijn. ‘Je hebt een hele grote voorbeeldfunctie en dus verantwoordelijkheden’. Wat is er mooier dan een groen weiland met wat palen en latten, krijtlijnen, een bal, iemand met een fluit, anderen met een vlag en een aantal spelertjes dat zich pakweg gedurende een uur uitslooft?.      
Koesteren dat gebeuren, met tien kilo sportiviteit, een eetlepel relativeringsvermogen, een scheutje zweet en heel veel grammen humor. Niet alleen maar klagen. Dus een voorstel aan de FIFA: ‘Maak van voetbal weer een kijksport: één punt voor de ploeg die het sportiefste speelt, één punt voor het team dat het mooiste spel speelt en één punt voor de club die de meeste goals maakt.    

Namens ‘De commissie Normen en Waarden’. 

Henk Manders.